জীৱন এনেদৰেই  | Jibon Enedorei - An Inspirational Journey | Assamese Blog
  • মূখ্য পৃষ্ঠা
  • শিতানসমূহ
  • ডাউনল’ড
    • বৈদ্যুতিন পুথি
    • কবিতা
  • দৈনিক বাতৰি কাকত
    • অসমীয়া বাতৰি কাকত
      • আমাৰ অসম
      • দৈনিক অসম
      • নিয়মীয়া বাৰ্তা
    • ইংৰাজী বাতৰি কাকত
      • Assam Tribune
      • The Sentinal
      • The Hindu
      • Assam Chronicle
  • আমাৰ বিষয়ে
  • DMCA
  • SITEMAP

Friday, April 16, 2021

এটি কথা কবিতাৰ দৰেঃ লক্ষ্য প্ৰহৰ বৰদলৈ

 12:12:00 PM     আত্মকথা     No comments   

 

...অকস্মাৎ মই; দুৰণিত এখন ঘন অৰণ্য দেখা পালোঁ৷ অৰণ্যখনৰ মাজেৰে চকুৰে মণিব পৰালৈকে এটা পোন দীঘলীয়া বাট৷ কিবা এক পুৰাতন আকৰ্ষণত মই যেন আগুৱাই গ’লো সেইফালে৷ তেনেতে দেখিলোঁ দীঘলীয়া পোন বাটটোৱে কেইবাটাও বাট হৈ পোৱালি মেলিছে৷ মই আচৰিত হ’লো৷ কথাবোৰ জুকিয়াই থাকোতেই ক’ৰ পৰা জানো এটি পখিলাই উৰি আহি ক’লে- “কোৱা, তুমি কোন বাটে যাবা?’’ মই বোবা হৈ ৰ’লো... পখিলাটোৱে কিছুপৰ ইফালে সিফালে উৰি থাকি মাজৰ পোন বাটটোৰে উৰি যাবলৈ ধৰিলে৷ ময়ো ব্যস্ত হৈ পখিলাটোৰ পিছে পিছে খোজ দিবলৈ ধৰিলোঁ৷ মোৰ পৰা কিছু দূৰৈত পখিলাটোৱে ইফালে সিফালে চাই চাই উৰি গৈ আছে৷ ময়ো গৈ আছোঁ পিছে পিছে৷ ইমান খৰকৈ খোজ কাঢ়িছোঁ, তথাপিও মই পখিলাটোৰ কাষ পোৱাগৈ নাই দেখোন! মাজে মাজে পখিলাটোৱে একেখিনি ঠাইতে কিছু সময় উৰি থকা যেন দেখোঁ, মনতে ভাবো খোজৰ গতি আৰু অলপ খৰ হ’লে কাষ পামগৈ নিশ্চয়! কিন্তু নাই... নাপাওঁহে নাপাওঁ৷ মই বৰ বিমুখ হওঁ...

বৰষুণো আহিবলৈ ধৰিছে... মোৰ গোটেই দেহ ভিজি গ’ল, কিন্তু পখিলাটোৰ পাখি দুখনিহে দেখোন নিভিজে৷ কি অদ্ভুত! লাহে লাহে এন্ধাৰ হৈ অহাত, মোৰ আশে-পাশে থকা গছ-লটিকাবোৰ দেখোন উজ্জ্বল হৈ পৰিছে! পখিলাটোও দুৰণিত নীলা নীলা দুপাখিৰে জিলিকি উঠিছে৷ ৱাঃ কি আ(ৰ্যকৰ দৃশ্য এয়া! গছৰ ডালত জিলিকি থকা ফল-মুলবোৰ দেখি মোৰ ইমান ভোক লাগিবলৈ ধৰিছে! কিন্তু ৰ’বও নোৱাৰো দেখোন! অকণমান ৰৈ গ’লেই পখিলাটো আৰু দূৰ হৈ যাব! যি হ’ব দেখা যাব বুলিয়েই, হাতত লৈ অনা মোনাটোত লৰা লৰিকৈ এসোপা ফল ভৰাই পেলালোঁ৷ ভাবিলোঁ বাটত গৈ থাকোতেই খাই খাই গৈ থাকিম৷ দূৰণিত পখিলাটো ৰৈ থকা যেন দেখা পাই ফলবোৰ খাই খাই মই আকৌ খৰ খোজেৰে আগুৱাই গ’লো! কিন্তু মোনাটোৰ ওজনৰ কোবত মই ভালকৈ খোজো কাঢ়িব পৰা নাই৷ তথাপি গৈ থাকিলোঁ৷ গৈ গৈ ৰূপালী পোহৰত জিলিকি থকা এটা জুৰি দেখিলো৷ মোনাটোৰ পৰা আন এবিধ ফল উলিয়াই খাই খাই মই আগলৈ খোজ দিলোঁ৷ অলপ পলম হ’লেই যে পখিলাটোক মই হেৰুৱাই পেলাম! ...আৰু তেতিয়া মই মোৰ বাট হেৰুৱাম!    

গোটেই ৰাতি তেনেকৈয়ে খোজ কাঢ়ি পিছদিনা ভাগৰত মই লেবেজান হৈ পৰিলোঁ৷ মোৰ দেহত যেন শক্তি নোহোৱা হৈ পৰিল৷ মোৰ বৰ পিয়াহ লাগিল... কিন্তু দূৰ-দূৰণিলৈকে পানী দেখিবলৈ পোৱা নাই৷ পখিলাটোক চিঞৰি চিঞৰি মাতিলোঁ মই, নাই কোনো উত্তৰ নাই... মই বৰ নিৰুৎসাহিত হ’লো৷ তেনেতে গোটেই অৰণ্যখনত গুঞ্জৰিত হোৱাদি পখিলাটোৱে মাত দিলেঃ “তুমি গছৰ ফলবোৰকে লৈ ইমান ব্যস্ত হৈ পৰিলা যে, পিয়াহৰ পানী এটুপি দেখিও নেদেখাৰ ভাও জুৰিলা! এতিয়া কিয় দুখ কৰা, তোমাৰ হাতখনলৈ এবাৰ চোৱাচোন, মোনাটো দাঙি দাঙি তোমাৰ হাতৰ আঙুলিবোৰেৰে তেজ বিৰিঙিছে!’’ মই চালোঁ, ঠিকেইতো, মোৰ আঙুলিবোৰৰ ছালবোৰ ছিঙি যাবলৈ ধৰিছে৷ নাই, তথাপি মই এই মোনাটো পেলাই দিব নোৱাৰো, কি ঠিক আগলৈ আকৌ গছৰ ফল দেখিবলৈ পাওঁ নে নাপাওঁ! এইবাৰ মই আনখন হাতেৰে মোনাটো দাঙি লাহে-ধীৰে আগবাঢ়িলোঁ৷ পখিলাটো তেতিয়াও মোৰ পৰা কিছু দূৰৈত...    

অকস্মাৎ মই এটা জুৰি দেখা যেন পালোঁ... জুৰিটোৰ কাষলৈ মই লৰি গ’লোঁ৷ কিন্তু জুৰিটোৰ পানীখিনি খোৱাৰ উপযোগী নাছিল৷ বৰ লেতেৰা পানী বৈ আহিছিল৷ তাৰ পানী খোৱাটো ভাল নহ’ব বুলিয়েই তাৰ পৰা মই আগলৈ খোজ দিলোঁ৷ কিছু দূৰ যোৱাৰ পিছত গোটেই অৰণ্যখনত পখিলাটোৰ মাতটো পুনৰ ভাহি উঠিল৷ পখিলাটোৱে ক’লে, ‘‘তুমি সেই জুৰিৰ পানীখিনি কিয় নাখালা? তোমাৰ দেখোন পিয়াহত অণ্ঠ-কণ্ঠ শুকাই গৈছিল বুলিছিলা?’’ মই তেতিয়া ক’লোঁ যে পানীখিনি বৰ লেতেৰা হৈ আছিল৷ ইমান লেতেৰা পানী খোৱাটো স্বাস্থ্যৰ পক্ষে হানিকাৰক৷ তেতিয়া পখিলাটোৱে ঠাট্টাৰ সুৰতেই ক’লে, ‘‘তুমি বৰ ভুল কৰিলা... আগলৈ তুমি পানী খাবলৈ এনে কোনো জুৰি নাপাবা৷ সেই জুৰিটিৰ পাৰতেই ক্ষন্তেক ৰৈ দিয়া হ’লেই নিৰ্মল পানী বৈ অহা দেখিবলৈ পালাহেঁতেন!’’ কথাষাৰ শুনিয়েই মই পিছফালে ঘূৰিবলৈ ল’লোঁ জুৰিটোলৈ পুনৰ উভতি যাওঁ বুলি৷ কিন্তু মই ঘূৰিযাব নোৱাৰোঁ দেখোন! ভৰি দুখনো মই পিছলৈ নিব নোৱাৰো! মই বৰ অস্থিৰ হৈ পৰিলোঁ৷ মোৰ ভৰি দুখন যেন বান্ধি পেলাইছে কিহবাই৷ মই মাত্ৰ আগলৈহে খোজ দিব পাৰোঁ দেখোন৷ ভাবিলোঁ, মই সোনকালে এই অৰণ্য অতিক্ৰম কৰিবই লাগিব৷ নহ’লে যে মই পিয়াহত মৰিয়েই থাকিম৷ সেই ভাবিয়েই, বৰ কষ্ট হোৱাৰ স্বত্বেও মই খৰ খোজেৰে আগুৱাই গ’লোঁ পখিলাটোৰ ওচৰলৈ বুলি৷    

তেনেতে মোৰ ঠিক কাষতে, ডাৰউইনৰ গালাপাগছত থকা কাছবোৰৰ দৰে বিৰাট এটা বুঢ়া শামুকে ভেকাহি মাৰি ক’লে, ‘‘তুমি যিমানেই খৰ খোজ নিদিয়া কিয় সোণাই, সৌ পখিলাটি তোমাৰ পৰা সদায় ইমানখিনি দূৰত্বত থাকিয়েই বিচৰণ কৰিব৷ তুমি মাত্ৰ এটা দিনতহে তাৰ কাষ পাবগৈ পাৰিবা!’’ এইবুলি কৈ শামুকটো অন্তৰ্ধান হৈ পৰিল! ...আৰু মই দুখে ভাগৰে খোজ দি গৈ থাকিলোঁ...    

অৱশেষত মই পখিলাটোৰ কাষ পালোঁগৈ... পখিলাটোৰ কাষ পায়েই দেখিলোঁ মই খোজ দিয়া বাটটো দেখোন সেইখিনিতেই শেষ হৈছে৷ সমূখত দ খাৱৈ যেন, এন্ধাৰ আৰু ধোঁৱাৰে আৱৰা! নীলা পখিলাটোৱে তেতিয়া ক’লে, ‘‘তোমাৰ আৰু মোৰ এই যাত্ৰা ইমানতেই শেষ হৈছে৷ তুমি চকু মেলাৰে পৰা, তোমাৰ প্ৰতিটো খোজত মই আশে-পাশেই থাকিলোঁ৷ জানো তুমি চকুৰে কমকৈ দেখা, কিন্তু ভাবিছিলোঁ মনৰ চকুৰে তুমি সকলো মণিব পাৰা৷ মই ভুলকৈ ভাবিছিলোঁ৷ আহি থকা বাটত এচলু পানী দেখিও তুমি পি নাখালা, পিয়াহত অণ্ঠ-কণ্ঠ শুকাই যোৱা বোলাত আন এটি জুৰিও মই বোৱালোঁ৷ লেতেৰা বুলি আওকাণ কৰিলা৷ হাতত অযথা ইমান ফল কঢ়িয়াই ভাগৰুৱা হ’লা, আঙুলিৰে তেজ বোৱালা... ইমান ধুনীয়া এই বাটটি তুমি সেই আৰম্ভণিতেই যি উপভোগ কৰিলা... শেষলৈ তুমি ভাগৰত জুৰুলা হ’লা... তুমি অবাবত ইমান কষ্ট কৰিলা... এই ফলখিনি এতিয়া কেনেকৈ খাবা?’’    

কথাবোৰ শুনি মই থৰ হ’লোঁ৷ ভয়ে ভয়ে মই পখিলাটোক সুধিলোঁ, ‘‘তুমি কোন?’’ তেতিয়া পখিলাটোৰ পাখিবোৰ বিৰাট এখন নীলা চাদৰৰ দৰে হৈ পৰিল৷ সৰু সেই পখিলাটোৱেই এটা প্ৰকাণ্ড পখিলালৈ ৰূপান্তৰিত হ’ল আৰু গোটেই অৰণ্যখনত গুঞ্জৰিত হোৱাকৈ কৈ গ’লঃ     

‘‘মই অনাদি, মই অনন্ত, চিৰশ্বাস্বত এন্ধাৰ আৰু পোহৰ যিদৰে অলংঘনীয়, ময়েই অক্ষয়তূণ! ময়েই কৰ্ম, ময়েই ধৰ্ম আৰু সৃষ্টিৰ আধাৰ মই... আজিলৈ যাক কোনেও সলনি কৰিব পৰা নাই, মই অপ্ৰতিৰোধ্য, অসীম সৌৰ্য-বীৰ্যও যাৰ ওচৰত নতমস্তক হৈ ৰয়, ময়েই ‘সময়’! তোমাক বিদায়...’’

কথাষাৰ শুনি মোৰ চকুৰে দুধাৰি চকুলো বৈ আহিল... আৰু মই উপঙি ৰ’লোঁ ধোঁৱাৰে আৱৰা এই এন্ধাৰ দ খাৱৈত চিৰদিনৰ বাবে...

(লক্ষ্য প্ৰহৰ বৰদলৈৰ ‘এটি কথা কবিতাৰ দৰে’ লেখাটি ছপা মাধ্যমত ই্তিমধ্যে প্ৰকাশিত)

Read More
  • Share This:  
  •  Facebook
  •  Twitter
  •  Google+

Saturday, October 3, 2020

নিয়মবোৰ কোনোবাই ভাঙিবই লাগিবঃ তুলিকা নিৰ্মলীয়া

 9:30:00 PM     সংক্ষিপ্ত     No comments   

ড° অৰবিন্দ ৰাজখোৱাৰ “নিয়মবোৰ কোনোবাই ভাঙিবই লাগিব” নামৰ সংকলনখনত ইতিমধ্যে বিভিন্ন কাকত আৰু আলোচনীত প্রকাশিত তেখেতৰ মুঠ ৩২ টা প্রৱন্ধক একেলগ কৰি ‘বনলতা’ই প্রথম সংস্কৰণ প্রকাশ কৰিছে অক্টোবৰ, ২০১৭ ত।
সাধাৰণতে মই প্রৱন্ধৰ কিতাপ পঢ়ি ভালপোৱা মানুহ নহয়। দুই তিনিখনমানহে হয়তো পঢ়িছোঁ। ইয়াৰ আগতে মই তেখেতৰ লেখা পঢ়া নাই। কোনোবা এবাৰ গ্রন্থমেলাত কিতাপখন দেখি প্রথম নামটো ভাল লাগিছিল বাবে হাতত তুলি লৈছিলোঁ; দ্বিতীয়তে কিতাপখনৰ ‘আগকথা’খিনিক থিয়ৈ থিয়ে তাতে পঢ়ি ভালপোৱাৰ বাবে ভিতৰছোৱাক ভালকৈ পঢ়াৰ লোভ সামৰিব নোৱাৰি কিতাপখন কিনি অনা হ’ল। আৰু কিবা এটা পঢ়ি উঠি তাক কিছুসময় পাগুলিয়াই থাকিবলৈ পালে ভালপাওঁ। ভাল লাগে, যেতিয়া কথাবোৰ নিজৰ চিন্তাৰ সৈতে মিলি যায় আৰু নিজৰখিনিৰ সৈতে নতুনকৈ কিছু কথা সংযোগ কৰি ল’ব পাৰি! নিয়ম নিয়ম বুলি চলি অহা কথা কিছুমান ময়ো মাজে মাজে লুটিয়াই ভাবি চাওঁ।

কিতাপখনৰ আগকথাখিনি পঢ়িলেই আচলতে মগজুৰ চিন্তাৰ পাকবোৰ খুলিবলৈ আৰম্ভ হৈ যায়।
“আগকথা: নিয়মবোৰ কোনোবাই ভাঙিবই লাগিব। সকলোৱে বুজি উঠিব লাগিব, মানুহৰ বাবেহে নিয়ম, নিয়মৰ বাবে মানুহ নহয়। সকলো সামাজিক, সাংস্কৃতিক আৰু ধর্মীয় নিয়মৰ স্রষ্টা মানুহ। ভৌগোলিক আৰু প্রাকৃতিক পৰিৱেশে নিয়ম নির্মাণত অৰিহণা যোগালেও মানুহ এতিয়া ভূগোল আৰু প্রকৃতিৰ অধীন হৈ থকা নাই, গতিকে নিয়মৰো অধীন হৈ থকা উচিত নহয়। সংস্কাৰ আৰু পৰম্পৰাৰ দোহাই দি সকলো পুৰণি কলীয়া চিন্তা বর্তমানলৈ ভাৰ বৈ অনাৰ কোনো অর্থ নাই। সামাজিক উত্তৰণৰ স্বার্থত কিছুমান নিয়মৰ বিৰুদ্ধে বিপ্লৱ কৰিবলৈ কোনোবা ওলাই আহিবই লাগিব। অসমীয়া মানুহৰ মাজত এনে বিপ্লৱ কৰিবলৈ ওলাই আহিব পৰা মানুহৰ সংখ্যা তেনেই নগণ্য। ফলত নতুন নতুন নিয়মেৰে মানুহক গা লৰাব নোৱাৰাকৈ বান্ধি থকা হৈছে। প্রভাৱশালীসকলে যেনেকৈ চাবলৈ শিকাইছে সকলো বিষয় তেনেকৈয়ে চাই বুজি থকাৰ প্রৱণতা ক্রমশঃ বাঢ়িছেহে। গিলাচ এটা আঁকিবলৈ ক’লে সেই তাহানিৰেপৰা থিয় হৈ থকা গিলাচ এটা একে ৰূপতে আমি আঁকি আছোঁ। কিন্তু ওলোটাই থোৱা, পেলাই থোৱা গিলাচৰ ছবি আঁকিবলৈ আমাক কোনে শিকাব? বা গিলাচটো কাষৰপৰা নাচাই ওপৰৰ পৰাওটো চাব পাৰি! চাবলৈ কোনে শিকাব? নিজে চাবলৈ শিকিলেও পৰীক্ষকসকলে গ্রহণ কৰিবনে! কিন্তু যেনেকৈয়ে ৰখা হওক, য’ৰপৰাই চোৱা হওক, গিলাচ গিলাচেই। তাক আঁকোতেও যিকোনো দিশ আমি নির্বাচন কৰিব পাৰোঁ। তেনে কৰিলে নিয়ম ভঙা বুলি ক’লেও আমাৰ উপায় নাই। তেনে নিয়ম অর্থহীন বুলি ক’বলৈ আমাৰ ভাল লাগিব।“ 


কিতাপখনত সন্নিবিষ্ট প্রত্যেকটো প্রৱন্ধই মৌলিক চিন্তা কৰিবলৈ বাধ্য হোৱাকৈ বাট একোটা কাটি দিছে। কোনোবাখিনি কথা পঢ়ি উঠি মই নিজেও এপলক ভাবিছো যে কিছুমান কথা মই ইমানদিনে যিদৰে ভাবি আহিছো, সেয়া সঁচাকৈয়ে শুদ্ধ নে? কিছুমান নিয়ম আমি যিদৰে মানি আহিছো, সেয়া জৰুৰী নে? তেখেতৰ কিছুমান যুক্তি কোনোবাখিনিত মই নিজেও মানি ল’ব নোৱাৰি ভাবিছো যে সেইখিনি নামানিলে বা মানিলে আমাৰ কাৰ কি অনিষ্ট হ’ব! 


“মোৰ দৃষ্টিত বিজ্ঞান” নামৰ লেখাটোত তেখেতে লিখিছে- “অত্যধিক বিজ্ঞান অনুগামী হোৱাৰ ফলত জীৱনত যুক্তিৰ পয়োভৰো অধিক হয়, তেতিয়া বহু বিশ্বাস হেৰাই যায়, ফলশ্রুতিত জাতীয় পৰিচয়, জাতীয় সংস্কৃতি আদি ক্ষতিগ্রস্ত হোৱাৰ সম্ভাৱনা থাকে বুলি কোৱা হয়। কথাটো ওপৰে ওপৰে চাবলৈ গ’লে সঁচা। বিজ্ঞানে মোকো তেনেকুৱা অৱস্থালৈ লৈ যাব নেকি বুলি কেতিয়াবা নভবা নহয়। কাৰণ যুগ যুগ ধৰি বর্তি অহা সামাজিক আৰু সাংস্কৃতিক পৰম্পৰাসমূহেহে জাতি এটাৰ পৰিচয় নিশ্চিত কৰে। অসমীয়া জাতিৰো সংস্কৃতিৰ মাজত অনেক অযুক্তিকৰ, অবৈজ্ঞানীক অভ্যাস আৰু বিশ্বাস আছে। সেইবোৰৰ মাজতে জাতিটোৰ পৰিচয়ো নিহিত হৈ আছে। কিন্তু কথাটো হ’ল সকলো সাংস্কৃতিক উপাদান অবিকল ৰূপত ভৱিষ্যতলৈ লৈ যাব লাগিব বুলি কোনো কথা নাই। কেঁচা মাংস আৰু গুহা যিদৰে এৰিলোঁ, চুৰিয়াও এদিন এৰিলোঁ, গৰুৰ হাল এৰি টেক্টৰত ধৰিলোঁ। কিন্তু বিজ্ঞানেই আমাক ইমান সুবিধা কৰি দিছে যে আমাৰ সমগ্র অতীত আমি ভৱিষ্যতৰ বাবে সংৰক্ষণ কৰিবলৈ সক্ষম হৈছোঁ। গ্রন্থ, ইন্টাৰনেট, মিউজিয়াম আৰু আন ডিজিটেল পদ্ধতিৰে আমি আমাৰ সংস্কৃতিক সংৰক্ষণ কৰিম যাতে আমাৰ পৰিচয় অটুত থাকে। তথাপি ব’হাগ বিহুত মোৰ ঘৰৰ দুৱাৰত টিকণি বৰুৱা লতা এডাল কেতিয়াবা লগাওঁ, অপশক্তিক বাধা দিবৰ বাবে নহয়, মোৰ জাতিটোৰ বিশ্বাস আৰু পৰম্পৰা অনুভৱ কৰিবৰ বাবে। পৰম্পৰাক বিজ্ঞানে এনেকৈয়ে সহায় কৰে। প্রকৃততে বৈজ্ঞানীক মন অবিহনে প্রচলিত পৰম্পৰা আধুনিক কালত অভিশাপ হৈ উঠিব। বিদ্যুত প্রৱাহিত হ’লে ‘ইলেক্ ট্রিক বাল্ ব’ৰ ফিলামেণ্টত থকা টাংষ্টেন ধাতু কিয় জ্বলে সেয়া জনাটোৱেই বিজ্ঞান শিক্ষা নহয়। বিজ্ঞান আৰু সংস্কৃতি দুয়োটা কাহানিও লগ নলগা সমান্তৰাল বিষয়ো নহয়। আধুনিক কালত বিজ্ঞান এনে এক বিষয় হৈ পৰিছে, যিয়ে ইয়াক ভালদৰে অনুভৱ কৰা নাই তেওঁৰ হাতত সভ্যতা, সংস্কৃতি সকলো অসুৰক্ষিত।“ 


সেইদৰে “স্তাৱক আৰু সমালোচক” লেখাত তেখেতে কৈছ যে “পৃথিৱীৰ প্রায় সকলো সামাজিক বা সাংস্কৃতিক উত্তৰণৰ অন্তৰালত জড়িত হৈ আছে নির্মোহ আৰু পক্ষপাতহীন সমালোচনা।“ 


একেদৰে “উৎসৱ, উৎসৱ আৰু উৎসৱ” লেখাত উল্লেখ কৰিছে যে জানুৱাৰী মাহত নতুন বছৰ আদৰাৰ পৰা আৰম্ভ কৰি গোটেই বছৰ ধৰি বিধে বিধে উৎসৱৰ নামত মচগুল থকা, আমদানিকৃত উৎসৱবোৰো নিজৰ জাতীয় পৰম্পৰাৰ ভিতৰুৱা কৰি ‘এনজয়’ কৰাৰ সুযোগ বিচাৰি লোৱা আমাৰ অসমীয়া মানুহৰ মুখত দুঃখ আৰু অভাৱৰ কথা শোভা পায়নে?
“গাড়ীৰ লগত অকণমান মগজু” লেখাত গাড়ী চলোৱাসকলে নিয়ম নীতি নমনাক লৈ তীর্যক ভাষাৰে লিখিছে- “ধন থাকিলেই মটৰ চাইকেল, গাড়ী কিনিব পাৰি। কিন্তু কিনিব নোৱাৰি মগজু। সেয়ে গাড়ী কিনি সম্পত্তি বঢ়ালেও মগজু একে থাকে। ভৱিষ্যতে যদি যান বাহন ব্যৱহাৰৰ নিয়ম সন্নিৱিষ্ট অকণমান মগজু গাড়ীৰ লগতে বাধ্যতামূলকভাৱে বিক্রীৰ ব্যৱস্থা কৰা হয়, তেতিয়া হয়তো সমস্যাটোৰ অৱসান ঘটিব। মাত্র মগজুকণ ইনষ্টলেশ্বনৰ বাবেও ব্যৱস্থা এটা উদ্ভাৱন কৰিব লাগিব।“ 


“বিয়া” বিষয়ক দুটা লেখাৰ এটাত বিয়ালৈ নিমন্ত্রণ জনাবৰ বাবে ঘৰে ঘৰে গৈ “দামী” চিঠি বিলাই বাহাদুৰি প্রদর্শণ আৰু সময়ৰ লগতে ধনৰ খৰচৰ কথা লৈ লিখিছে যে আমি প্রযুক্তি জেপত ভৰাইছোঁ, কিন্তু তাৰ সামগ্রিক উপযোগিতা আজিও বুজা নাই। লগতে ইয়াকো উল্লেখ কৰিছে যে ই- মেইল, এছ. এম. এছ. অথবা হোৱাটছ-আপ যোগে দিয়া নিমন্ত্রণতকৈও আমি এতিয়াও ‘নিজে আহি মাতিছে’ কথাটোত আমেজ বিচাৰি পায়েই আছোঁ।
কথাটো মিছা জানো? নিজে আহি নামাতিলে আমি বহুতে আজিও বিয়া (আন অনুস্থানৰ কথাও ক’ব পাৰি নিশ্চয়) খাবলৈ যোৱাৰ আগতে আত্মসন্মানত ধৰি থাকো! 


বিয়া বিষয়ক আনটো লেখাত আজিকালি ‘ব্যতিক্রমী বিয়া’ পাতিবলৈ গান বাজনা, কিতাপ উন্মোচন, কবিতা পাঠ ইত্যাদি আৰম্ভ হোৱাক লৈ লিখিছে যে বিয়াত যেনেকৈ মাটিমাহ আৰু ঔ টেঙাৰ জোল অপ্রাসংগিক হৈ পৰিছে, তেনেকৈ জাত পাতৰ বিচাৰ, ৰাহি যোৰা আদিৰ কথাও নোহোৱা হৈ যোৱা উচিত।
আচলতে কোনোটো প্রৱন্ধ পঢ়ি উঠি মই কথাবোৰ অলপ হ’লেও চিন্তা নকৰাকৈ থাকিব নোৱাৰিলো। কর্মক্ষেত্র বনাম শিল্পক্ষেত্র, দুখীয়া মানুহৰ এখন তালিকা, ভোট কাক দিম, ৰুপান্তৰে ধুনীয়া নকৰা এখন সমাজ, মোবাইল ফোন আৰু শিষ্টাচাৰ, নিবনুৱা নে অকামিলা, শিক্ষকতা কবি খেতিতকৈয়ো সহজ আদি প্রতিটো লেখাতে আমি মন নকৰা, মন কৰিলেও আওকাণ কৰি থকা বিষয় কিছুমান খুব ধুনীয়াকৈ লিখিছে!


শেষত সেই ‘আগকথা’ত লিখাৰ দৰে ক’ব পাৰি “পূর্ব নির্ধাৰিত আৰু ৰজা বা ধর্মগুৰু আৰোপিত নিয়মবোৰত প্রজাৰ কল্যাণৰ ৰং লগোৱা থাকে যদিও মজ্জাত লুকাই থাকে ৰজা আৰু ধর্মগুৰুৰ কল্যাণ। ৰুছোৱে ভাঙি ছিঙি মজ্জাটো দেখুৱাই দিয়াৰ বাবেই ৰুছ বিপ্লৱৰ সূচনা হৈছিল আৰু সমগ্র বিশ্বই তাৰ সুফল পালে। অসমীয়া মানুহে নতুন সমাজ গঢ়াৰ বাবে শক্তি আহৰণ কৰিব লাগিলে দৈনন্দিন প্রতিপালিত বহুতো নিয়ম ভাঙি পেলোৱাৰ প্রয়োজন আছে। আমাৰ সত্তাত ওলমি ৰোৱা সেই বিচিত্র নিয়মৰ ভৰত আমি কোঙা হৈ পৰিছোঁ। দেহৰ সেই ভাৰ কমাই নল’লে সমাজক হেঁচি ধৰা নিয়মৰ ভাৰ কমাব পৰা নাযাব।“


এতিয়া কথা হ’ল, আমি কোনবোৰ নিয়ম ৰাখি কোনবোৰ ভাঙিম? সেইবোৰ আমাক কোনে বুজাই দিব? কোনোবাই বুজাই দিলেও আমি বুজিম নে? বুজিলেও সেইখিনি মানিম নে? বিজ্ঞান আৰু সংস্কাৰক একেলগ কৰিব পাৰিম নে? কথাবোৰ চিন্তা কৰি যুকিয়াই চাবলৈকে কিতাপখন পঢ়িব পাৰে। কিজানিবা আমি সংস্কাৰী বিজ্ঞান মানসিকতা আদৰিব পাৰোঁৱেই! আমিআচলতে নিবনুৱা নে অকামিলা সেই কথা বুজি উঠোৱেই কিজানিবা! অন্ধৰ দৰে কাৰোবাক অনুসৰণ কৰি গৈ থকাতকৈ নিজৰ বিচাৰ বিবেচনাৰে কথাবোৰ ভাবি চাবলৈ শিকোৱেই কিজানি!

Read More
  • Share This:  
  •  Facebook
  •  Twitter
  •  Google+

Monday, September 7, 2020

জধামূৰ্খঃ অনুপ বৰফুকন

 1:41:00 PM     আত্মকথা     No comments   


মই এইটো কথা ভালকৈ জানো যে মোৰ আশে-পাশে থকা বহুত মানুহতকৈ মই বহুত কিবা-কিবি বেছিকৈ জানো, যিবোৰ তেওঁলোকে নাজানে৷ ...আৰু কেতিয়াবা যে   জানিব পাৰিব তাতো খুব সন্দেহ আছে৷ তথাপি মই সদায় নিজকে এটা জধামূৰ্খ  বুলিয়েই জ্ঞান কৰি আহিছোঁ৷ সঁচা কথা ক’বলৈ গ’লে কেতিয়াবা মই বৰ বেঙা মানুহৰ   দৰেও প্ৰশ্ন কৰোঁ৷ সৰুৰে পৰাই মই খুব প্ৰশ্ন কৰোঁ৷ কাষত কাকো নাপালে মই নিজকেই প্ৰশ্ন কৰি কৰি একে ঠাইতে বহুসময় ধৰি বহি থাকোঁ৷ নিজক প্ৰশ্ন কৰাৰ বাদে যেতিয়াই মই আনক প্ৰশ্ন কৰিছোঁ সদায় ঠাট্টাৰ সন্মুখীন হৈছোঁ৷ সৰুৰে পৰাই৷ ইমান ঠাট্টা সহ্য কৰি কৰি জীৱনৰ ইমানবোৰ বছৰ পাৰ কৰিব পৰাটো কম ডাঙৰ কথা নহয়! তথাপি মোৰ এই স্বভাৱৰ কোনো সালসলনি হোৱা নাই৷

সৰুতে আনকি লেপ চিলাই কৰা মানুহজনৰ আঙুলিত ষ্টিলৰ ধাতু এটুকুৰা কিয় লগাই লয়, সেই প্ৰশ্নও মই কৰি থৈছোঁ৷ গৰুৰ গাখীৰ খীৰাওতে কিয় জগা দি বিচনীৰে বিচি থাকিব লাগে, সেই প্ৰশ্নও মই কৰিছোঁ৷ ৰিক্সাখন চলাওতে অকণমান দূৰ কিয় ঠেলি ল’ব লাগে, তাকো মই সুধিছোঁ৷ সৰুতে কিবা ফলৰ গুটি গিলি দিলে যেতিয়া ডাঙৰে কয়, কাণেৰে-নাকেৰে গছ গজিব বুলি, আমাৰ পেটৰ ভিতৰত মাটি আছে নেকি বুলি প্ৰশ্ন কৰি গছ নগজালৈকে বহুবাৰ অপেক্ষাও কৰিছোঁ৷ গজিব বুলি কোৱা গছ কিয় গজা নাই সেই প্ৰশ্নও কৰিছোঁ৷ বহুত কথাই সুধিছোঁ, যিবোৰ হয়তো আপুনি কোনোদিনেই; লাজতেই হওক বা অন্য কোনো কাৰণতেই হওক কাকো সুধি পোৱা নাই! আজি হাতৰ টিপতে গুগলৰ দৰে এটা মহাজ্ঞানীৰ ভাষণ শুনিব পৰা অৱস্থাৰ পিছতো মই মানুহক প্ৰশ্ন কৰোঁ! ...আৰু পাওঁ ঠাট্টাসূচক মন্তব্য! এনে ঘটনা সঘনাই ঘটিবলৈ ল’লে, মানুহে মানুহক প্ৰশ্ন কৰাই বন্ধ কৰি দিব দেখোন [মোৰ কথা বেলেগ]? মানুহে মানুহক প্ৰশ্ন কৰিবলৈ লাজ পাব এদিন! ...আৰু মানুহে কয় ইয়াত আন্তৰিকতাৰ অভাৱ?

কেতিয়াবা কোনোবাই প্ৰশ্ন কৰিলে, ঠাট্টাসূচক মন্তব্যৰ পৰিৱৰ্তে যিখিনি জানে সেইখিনি কওক৷ কোনে জানে কোনোদিন আপুনিও তেওঁক প্ৰশ্ন কৰিবলগীয়া হ’ব পাৰে! সেইদিনা যদি একেই ঠাট্টাৰ সন্মূখীন আপুনিও হয়? তাতে যদি তেওঁ আপোনাতকৈ বয়সত সৰু হয় তেতিয়া?

আপোনাৰ বাবে তেনেই নগণ্য কথা এটা আন এজনৰ বাবে বহুত ডাঙৰ কথাও হ’ব পাৰে! মোৰ ক্ষেত্ৰত ‘ঠাট্টা’ই সদায় ভাল কামেই কৰি আহিছে, কিন্তু অন্য এজনৰ ক্ষেত্ৰত সেই কাম নকৰিবও পাৰে! মই দিওঁ নেকি আপোনাক ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ মাজত  পেলাই? কেনেকৈ জীয়াই থাকিব? সৰু মাছ এটাক পেলাই দিওঁচোন... সি তাতেই জীয়াই থাকিব৷ কথাটো ঠিক তেনেকুৱা...

Read More
  • Share This:  
  •  Facebook
  •  Twitter
  •  Google+

Friday, August 21, 2020

ইণ্টাৰনেটত অসমীয়া লিখা সঁজুলিসমূহ

 6:06:00 PM     সহায়     No comments   

www.jibonenedorei.blogspot.in
বৰ্তমান সময়ত ইণ্টাৰনেটত অসমীয়া লিখিবলৈ, আগৰ দিনৰ দৰে জটিল হৈ থকা নাই৷ বিভিন্নজনে ইতিমধ্যে বহুকেইখন অসমীয়া কীব’ৰ্ড সাজি উলিয়াইছে যদিও মোৰ চিনাকি এগৰাকী ব্যক্তিয়ে স্বেচ্ছাসেৱী মনোভাৱেৰে ইণ্টাৰনেটত আমাৰ অসমীয়া ভাষাটোৰ উন্নয়নৰ হকে বহুকেইটা কামৰ গুৰি ধৰি সেইকেইটা কাম সুন্দৰকৈ সম্পূৰ্ণও কৰিছে৷ তেখেতৰ নামটো হ’ল শ্ৰীযুত মৃদুল কুমাৰ শৰ্মা৷ ২০১৯ চনৰ কোনো এটা দিনত তেখেত আৰু তেখেতৰ কেইবাগৰাকীও সহকৰ্মীয়ে লগ হৈ লাচিত.অৰ্গ নামৰ এটা ৱেবচাইট সাজি উলিয়াই তাতেই তেওঁলোকৰ দ্বাৰা তৈয়াৰ হোৱা বিভিন্ন ধৰণৰ ছফ্টৱেৰসমূহ বিনামূলীয়াকৈ ডাউনল’ড কৰাৰ ব্যৱস্থা কৰি দিছে৷ আমাৰ ভাষা আৰু সাহিত্যৰ জয় জয়কাৰেই হ’ল তেওঁলোকৰ মুখ্য উদ্দেশ্য৷
 
মই যোৱাবছৰৰ পৰাই মোৰ ম’বাইল আৰু কম্পিউটাৰত ইউনিক’ডত অসমীয়া লিখিবলৈ লাচিত.অৰ্গৰ দ্বাৰা নিৰ্মিত ছফ্টৱেৰসমূহ ব্যৱহাৰ কৰি আহিছোঁ৷ আৰু বৰ সহজে অসমীয়া আখৰবোৰ লিখিবলৈ সক্ষম হৈছোঁ৷অৱশ্যে মই লাচিত.অৰ্গৰ ইন্সক্ৰিপ্ট কীব’ৰ্ডখনহে ব্যৱহাৰ কৰোঁ৷ কাৰোবাৰ বাবে সেইখন কীব’ৰ্ড কিছু জটিল হ’ব পাৰে৷ তেওঁলোকে লাচিতৰ ফ’নেটিক কীব’ৰ্ডো ব্যৱহাৰ কৰিব পাৰে৷ তলত লাচিত.অৰ্গৰ ৱেবচাইটত থকা কীব’ৰ্ড পৃষ্ঠাৰ যোগসূত্ৰটো দিয়া হ’ল, তাৰপৰাই আপোনালোকৰ প্ৰয়োজনমতে ডাউনল’ড কৰি ল’ব পাৰিব৷
লাচিত.অৰ্গৰ কী ব’ৰ্ডসমূহ
Read More
  • Share This:  
  •  Facebook
  •  Twitter
  •  Google+

Monday, June 1, 2020

মনালিছা শইকীয়াৰ আন্দোলিত আকাশ : তুলিকা নিৰ্মলীয়া

 6:18:00 PM     সংক্ষিপ্ত     No comments   


কিতাপৰ পোক নহয়। তথাপিও কিতাপ পঢ়োঁ, যেতিয়াই মন যায়। এই মন যোৱাৰো একো ঠিকনা নাই। মন গ’লে এদিনতে ২০০ পৃষ্ঠাৰ একোখন কিতাপ হজম কৰোঁ; আৰু আৰম্ভ কৰিও মন নগ’লে বছৰটোৰ শেষতো সেয়া সম্পূর্ণ হৈ নুঠে।
আৰম্ভ কৰিয়েই একেদিনাই পঢ়ি শেষ কৰিবলৈ মন যোৱা তেনে এখন কিতাপ হ’ল “মনালিছা শইকীয়া”ৰ উপন্যাস “আন্দোলিত আকাশ”। মোৰ প্রিয় লেখকসকলৰ ভিতৰত তেখেতো অন্যতম। নেপথ্যৰ কিছু কথাৰ পিছত কাহিনী আৰম্ভ হৈছে “আজি এক জানুৱাৰী” বোলা বাক্যটোৰে! আচৰিত ধৰণেৰে ময়ো কিতাপখন পঢ়িবলৈ বুলি হাতত তুলি লৈছিলোঁ কোনো এটা বছৰৰ জানুৱাৰী মাহৰ এক তাৰিখে। কাকতালীয় সংযোগেই আছিল চাগৈ সেয়া! পুনৰবাৰ কিতাপখন পঢ়িবলৈ আৰম্ভ কৰিছিলো সময়ৰ তাগিদাত! প্রয়োজনত! অৱশ্যে এইয়া কোনো গ্রন্থ আলোচনা নহয়! কিতাপখন পঢ়ি হোৱা মোৰ এমুঠিমান অনুভৱ হে মাথোন। কাহিনীৰ নায়িকা ‘মামণি’।
এইযে আমাৰ সমাজখন! এনেকুৱা মানুহো লগ পোৱা যায় যি বেমাৰীৰ (!) খবৰ ল’বলৈ আহি সহানুভূতিৰ মাত এষাৰ দিয়াৰ পৰিৱর্তে ক’ব পাৰে- মৰিবই যেতিয়া শেষবাৰ চাই যাবলৈ আহিলোঁ! তেনে এখন সমাজৰেই বাসিন্দা মামণি। “প্রচণ্ড আত্মাভিমানে আজিকালি তাইক কৰি তুলিছে শিলৰ দৰে কঠিন। যেন ঋষিৰ শাপভ্রষ্টা প্রস্তৰ কন্যা। এদিন তাই শাপমুক্তা হ’ব। আৰু সেই প্রস্তৰ কন্যাৰ সমগ্র সত্তা উজাৰ খাই উঠি আহিব অনন্য এক আৱেগ।“
তাইৰ ঘৰখনক লৈ ঘৰে ঘৰে গল্প আৰম্ভ হ’ব বুলি ভাবিয়েই ‘মা’ বুলি চিঞৰিব খুজিও তাই ৰৈ গৈছে! ঘৰৰপৰা কেনিবা ওলাই যোৱা মাকক বিচাৰি বিচাৰি ক্ষোভত তাই ভাবে- “এইবাবেই তাইৰ জন্ম নেকি? কেৱল এই নৰকৰ ৰখীয়া হৈ থাকিবৰ বাবেই জন্ম তাইৰ? সকলোৰে ওপৰত খং উঠে। নতুন বছৰৰ প্রথম দিনটোও তাইৰ বাবে বেলেগ হৈ নুঠে…। সেই একেই চিঞৰ-বাখৰ। একঘেয়ামী জীৱন! সেয়ে হয়তো সকলো আঁতৰি গৈছে। অকলশৰীয়া হৈ পৰিছে তাই। এনেকৈ কোনোবা জীয়াই থাকেনে? অথচ তাই জীয়াই আছে। প্রতিমুহূর্ততে নিজক প্রস্তুত কৰিছে এই জীৱনৰ বাবে। সেয়েতো তাই মহাজীৱনৰ সপোন দেখে। সেই মহাজীৱনৰ… য’ত এই জীৱন হৈ উঠিব অর্থৱহ।“
আৰু মহাজীৱনৰ সপোন দেখা ‘মামণি’ৰ সৈতে কথা পাতিবলৈকে মই কিতাপখন হাতত তুলি লৈছিলোঁ কোনোবা এখন হস্পাতালৰ বিচনাত বহি, কোনোবা এটা বছৰৰ এক জানুৱাৰীৰ ৰাতি। দুচকুত টোপনি নাছিল। মাজনিশালৈকে ৰৈ আছিলোঁ, কিজানিবা ভাইব্রেচনত থোৱা ফোনটো কঁপি উঠে… কিজানিবা ইথাৰত ভাঁহি আহে শুভেচ্ছাৰে সিক্ত মাত এষাৰ!... অৱশ্যে তেনেকুৱা একো নহ’ল। ‘মামণি’য়ে কোৱাৰ দৰেই “সকলো ভীষণ ব্যস্ত”…! ক’ৰবাত কিছু কথা এনেকৈয়ে মিলি যায়। …আৰু ভাল লগাবোৰ তেনেকৈয়ে শিপাই বুকুৰপৰা বুকুলৈ! শব্দৰ ডালে-পাতে বগাই বগাই অনুভৱৰ শিপা ৰৈ যায় বুকু খামুচি।
মামণিৰ কাহিনী সঁচা। প্রতিজন মানুহৰেই মানসিক জগতখন সঁচাকৈ কি যে বিচিত্র! সেয়া আন কোনোবাই অনুভৱ কৰিব নোৱাৰে। সেয়া অন্য এখন পৃথিৱী! মামণিৰো আছে তেনে এখন জগত। বুজাই ক’ব নোৱাৰা তাইৰ সেই মানসিক জগতৰ অসহায়ত্ব, অদেখা হাহাকাৰ, ধুমুহাই তচনচ কৰা হৃদয়ৰ বিশৃংখলতাক অনুভৱ কৰি দুচকু সেমেকি উঠে। আত্মিক স্পর্শই মানুহক কন্দুৱাই, ময়ো কান্দিলোঁ! জীৱনৰ সঁচা গল্পবোৰ এনেকুৱাই চাগৈ!
আমাৰ সমাজখনত মামণিৰ দৰেই অনেক মামণি আছে। যি কাৰোবাৰ আগত ঘৰখনৰ বিষয়ে ক’বলৈ লৈও সম্বৰণ কৰিব লগা হয় নিজক, উজাৰ খাই আহিব খোজা কান্দোন সামৰি মজবুত হৈ থিয় দি থাকিব লগা হয় প্রতিদিন, দুখতে লেটি লৈ থাকিও দেখুৱাব লগা হয় দুখে যেন স্পর্শই কৰা নাই কাহানিও! যি সময়ত কাৰোবাৰ এচিকুট সহানুভূতিৰ প্রয়োজন সেই সময়ত প্রশ্নৰ শেলে শালি পেলাই বুকু, তেজ বিৰিঙি নুঠালৈকে কৰতেৰে ৰেপি ৰেপি যেন আসুৰিক তৃপ্তি লয় সমাজে! অকনমান সহানুভূতিৰ বিপৰীতে “সমাজৰ এচাম মানৱৰ অমানৱীয়তাৰ কথা” লেখকৰ কলমেৰে যেন নিগৰিছে তেজ হৈ! স্কিজ’ফ্রেনিয়া ৰোগত ভোগা মামণিৰ মা’ক সমাজৰ চকুত পাগলী! সকলোৱে অৱহেলা-অত্যাচাৰ কৰা মাকক দেখি দেখি, মাকৰ আপদাল কৰোঁতে কৰোঁতে, দুখবোৰ নিজতেই লালন কৰোঁতে কৰোঁতে হতাশাই আগুৰি ধৰা সেই স্পর্শকাতৰ, আৱেগিক, ইমপ্রেক্টিকেল, অন্তর্মুখী মামণি এদিন নিজেই হৈ পৰিছে মানসিক ৰোগী! তাই খামুচি থাকিব খোজা স্বপ্নীলৰ হাতখনে প্রতাৰণা কৰি এৰি গৈছে… আগুৱাই অহা নীহাৰৰ হাতখন খামুচিবলৈ অপাৰগ তাই! মামণি হাৰি গৈছে… মৰি গৈছে! শান্ত ছোৱালীজনী উগ্র হৈ উঠিছে! নাম পাইছে পাগলী! সেই পাগলীৰ উগ্রতাৰ দুয়োহাত ৰছীৰে বান্ধি থ’ব লগা হৈছে! কিন্তু কিয়?
মামণিৰ ভাষাৰে “প্রত্যেকৰেই দুখবোৰ তেওঁৰ স্বভাৱ অনুযায়ী নির্দিষ্ট হৈ থাকে।“ এৰা, সকলোৰেই থাকে এমুঠি দুখ… কথিত অথবা অকথিত। সেইখিনি জিনিও আমি জীয়াই থাকিব লাগিব… সপোন দেখিব লাগিব মহাজীৱনৰ… মামণিৰ দৰেই। শেষত মামণিয়ে মানুহৰ প্রতি হেৰাই যোৱা আস্থা ঘূৰাই পালে, ঘূৰাই পালে আত্মবিশ্বাস। কিন্তু কেনেকৈ?
মানুহেই মানুহক দ খাৱৈত পুতি পেলাই… মানুহেই মানুহক সেই খাৱৈৰপৰা তুলিও ধৰে। নিজৰ দৰেই খহি পৰা কাৰোবাক তুলি ধৰিবলৈকে মামণিয়ে নিজেই লেখিকাক উৎসাহিত কৰিছে তাইৰ কাহিনী লিখিবলৈ, যি কাহিনী আন বহুজনী মামণিৰ বাবে হ’ব সাহসৰ খুটি এটা! “মানুহেইতো মানুহৰ শেষ ভৰসা। এই এটা জীৱনতেই আচলতে বহুবাৰ মানুহ মৰি মৰি পুনৰ জী উঠে। নতুন জীৱনে দি যায় মহাজীৱনৰ সন্ধান…। এৰা, নৰক অথবা স্বর্গ ইয়াতেই। এই পৃথিৱীতেই আছে… নৰকৰ পূতিগন্ধময়তাৰপৰা স্বর্গৰ বাট দেখুৱাবলৈ… এই পৃথিৱীতেই আছে অনেক দেৱদূত।“ (পৃষ্ঠা ২০০)
উপসংহাৰত কাহিনীকাৰে লেখিছে- মামণিয়ে বিচাৰে তাইৰ জীৱন-কাহিনীয়ে আন দহজনকো উপকৃত কৰক। মামণিৰ অনুৰোধতে ইতিমধ্যে কাহিনীকাৰে কাহিনীৰ খচৰা প্রস্তুত কৰি পেলাইছে। নতুন উপলব্ধি, নতুন দর্শনেৰে জীৱনক উপলব্ধি কৰিবলৈ যত্ন কৰি দুয়ো নদীখনৰ ফালে আগুৱাই…  “জীৱন নদীৰ দৰেই প্রবাহমান।… আগুৱাই যোৱাৰ এই সময়। ছায়াছন্ন কুঁৱলীৰ ধূসৰতাৰ মাজেৰেই সিহঁত আগবাঢ়ে। দীঘলকৈ বাঢ়ি অহা গছৰ ছাঁবোৰ গচকি গচকি দুয়ো আগবাঢ়ে।“
মামণিৰ চৌপাশে আছে আৰু  অনেক চৰিত্র! শিক্ষিত সমাজৰ ভিন ভিন স্বৰূপ। আমি আচলতে প্রতিজনেই কোনো সময়ত একো একোজন ৰোগী, প্রত্যেকৰেই আছে একো একোটা ‘কেচ-হিষ্টৰি’। “আন্দোলিত আকাশ”ত এবাৰ বিলীন হৈ চাওক, কিজানি নিজকে ক’ৰবাত বিচাৰি পায়! মামণি কুশলে আছে, কুশলে থাকক।
Read More
  • Share This:  
  •  Facebook
  •  Twitter
  •  Google+

Friday, May 15, 2020

সৌমিত্ৰ যোগীৰ মধুশালা : তুলিকা নিৰ্মলীয়া

 3:58:00 PM     সংক্ষিপ্ত     No comments   


কিবা এটা পঢ়ি উঠি পাগুলিয়াই থাকিবলৈ পালে ভাল লাগে৷ এইযে কেতিয়াবা নিজেই নিজক বুজাবলৈ খোজা কথাবোৰ আন কোনোবাই কোৱাখিনিৰ সৈতে মিলি যায়, কিবা এটা সকাহ অনুভৱ কৰা হয়৷ ঠিক এনেকৈয়েতো ময়ো ক’বলৈ বিচাৰিছিলোঁ, নিজকে বুজাব খুজিছিলোঁ৷

কিতাপখনত বহু কথাই আছে, চিন্তা কৰিবলৈ বাধ্য কৰিব পৰাকৈ৷ সমাজ, শোষণ, দুৰ্নীতি, ৰাজনীতিৰ মেৰপেঁচ ইত্যাদি যাক অকল পঢ়িলেহে বুজিব পাৰি৷ মই ভাবি থকা কথাটো হ’ল- স্বাধীনভাৱে নিজৰ জীৱনটো জীবলৈ সকলোৱে বিচাৰে৷ মেঘনাই ৰাহুলৰ পৰা পোৱা স্বাধীনতাখিনিক উচিত সন্মান দিব পাৰিছেনে? সমাজৰ কথা কওতে আমি নিজে নিজৰ ওচৰত কিমান সৎ আৰু দায়বদ্ধ হৈ থাকো? অৰ্ণৱ ভাল মানুহ৷ মেঘনাও৷ তথাপিও দুয়োৰে মাজত ‘যদি’ৰ পিছত যেন ‘প্ৰশ্নবোধক’ এডাল ৰৈ যায় সদায়৷ মিজানুৰ বেয়া মানুহ যদিও, ‘প্ৰশ্নবোধক’ৰ সম্ভাৱনা থকা যেন নালাগে মোৰ৷ অৰ্ণৱ আৰু মেঘনা যদি সামাজিকভাৱে দায়বদ্ধ তেন্তে মিজানুৰো নিজৰ চাৰিত্ৰিক বৈশিষ্ট্যৰে নিজৰ ঠাইত ঠিকেই আছে দেখোন! মিজানুৰ যদি লম্পট, অৰ্ণৱ অথবা মেঘনা সম্পূৰ্ণৰূপে দোষমুক্ত হয়নে?

ৰাহুলে ভবাখিনি ময়ো ভাবোঁ - ‘‘মানুহে মানুহে মিলিয়েইতো এখন সমাজ গঠিত হয়, সেই সমাজেই এটা ব্যৱস্থা চলাই ৰাখে, তেন্তে সমাজ আৰু ব্যৱস্থা যদি দোষী, মানুহ কিয় দোষী নহয়? (পৃষ্ঠা-৬৪)’’ ভাবিব পৰা আৰু অনেক কথা আছে উপন্যাসখনত৷

মধুশালাখন পঢ়ি উঠি ময়ো ভাবিহে আছো, বুজিবলৈ বাকী আছে বহুতো! কিছুমান কাম বেয়া যেতিয়া বেয়াই! সেয়া কোনোবাই দেখুৱাই কৰক বা লুকুৱাই কৰক লাগে! কিন্তু কেতিয়াবা আমি স্বাৰ্থপৰ আৰু ভণ্ড হৈ পৰো নেকি যেতিয়া সেই কাম নিজে কৰোঁ বা আমাৰ কোনো প্ৰিয়জনে কৰে? সেই একেটা কামকে আনে কৰিলে বেয়া বুলি কওঁ? আচলতে ‘‘কিছুমান কথা আনে বুজাই দিয়াতকৈ নিজে নিজে বুজি উঠাটো জৰুৰী (পৃষ্ঠা-৬৪)৷’’

আঁক-বাক প্ৰকাশনৰ দ্বাৰা প্ৰকাশিত, লেখক সৌমিত্ৰ যোগীৰ ‘মধুশালা’ৰ ‘মুখবন্ধ’ত লেখকে প্ৰকাশ কৰিছে যে- ‘‘প্ৰত্যেকজন মানুহেই আক্ৰান্ত হৈ থাকে অনেক সৰু-বৰ সমস্যাত৷ আপোনাৰ-মোৰ-আমাৰ কাৰোৰে জীৱন ব্যতিক্ৰম নহয়৷ আজি নাই, কাইলৈ অথবা দুদিন দেৰিকৈ৷ সেই একেই দুখ, একেই যন্ত্ৰণা, একেই সান্ত্বনা, হা-হুমুনিয়াহ, হতাশা-নিৰাশা, বিষাদ-বৈৰাগ্য৷ তাৰ পিছতো ঘূৰি অহা আশা, হাঁহি, হেঁপাহ, সান্নিধ্য৷ কিন্তু কিয় এনে হয়? সকলো সমস্যাৰে উৎস জানো অন্তহীন ৰহস্য? সকলো সমস্যাই জানো জীৱনৰ সীমাবদ্ধতা?’’ ২৮৮ পৃষ্ঠাৰ এই উপন্যাসখনৰ মূল্য ২২০ টকা মাত্ৰ৷ ISBN : 978-93-82726-80-7
Read More
  • Share This:  
  •  Facebook
  •  Twitter
  •  Google+
Older Posts Home

জনপ্ৰিয় লেখা

  • বন্ধুত্ব এক চিৰসেউজ সম্পৰ্ক: শিৱ প্ৰসাদ হাজৰিকা
    (এক) আকাশৰ নীলা ডেউকাখনৰ তলত ইচ্ছা কৰিলেই আমি হেৰাই যাব পাৰো। মন গ’লেই গুচি যাব পাৰো আকাশৰ বিশালতালৈ আৰু চৌপাশে সিঁচি দিব পাৰো মুঠি মুঠি...
  • ৰঙা জিয়াঁ: মহিম বৰা
    হঠাৎ খলকে বুকু তীব্ৰ বেদনাত— অৱশিষ্ট আৰু এটি ৰ’ল জানো তাত তাহানিৰ জীয়নীয়া মাছ? জ্বলিছিল সেই স্বপ্ন জানো ফৰ্মুঠি হাকুটিয়ে ঢুকিকে নোপোৱা স...
  • জীৱনত সুখ-দুখ ব্যস্ততা আৰু সৌন্দৰ্য্যবোধ: আলতাফ হোছেইন
    (১) জীৱনৰ প্ৰতিটো ক্ষণতে দুখৰ মুখামুখি হ’ব পৰাকৈ মানসিকভাৱে সাজু হৈ থাকি দৈনন্দিন কাম-কাজত আগবাঢ়ক। কিয়নো অপ্ৰিয় হ’লেও এইটো সঁচা যে দুখ জী...
  • জ্ঞানৰ কথা : বিভিন্ন
    আমাৰ শৰীৰৰ পৰা টিউমাৰ বা পূঁজ বাহিৰ কৰি দিয়াতকৈ, মনৰ পৰা বদচিন্তা আঁতৰাই পঠিওৱাটো বেছি প্ৰয়োজনীয়। — এপিক্‌টেটাছ জীৱন হ'ল এটা বিদেশ...
  • ড° নগেন শইকীয়া ছাৰ আৰু মিতভাষ-এক চমূ অৱলোকন: অনিতা গগৈ
    অসমীয়া ভাষা সাহিত্যৰ পথাৰখনক চিৰসেউজ কৰি তোলা মহীৰূহসকলৰ অন্যতম, অসমী আইৰ সুযোগ্য সন্তান, অসম সাহিত্য সভাৰ প্ৰাক্তন সভাপতিৰ আসন অলংকৃত কৰ...

শিতান

  • মহীৰূহ
  • অভিজ্ঞতা
  • বোধিদ্রুম
  • ভাগৰি নাভাগৰা জীৱন
  • শিশু শিতান
  • গল্পৰ চলেৰে
  • লেছেৰি বুটলি
  • আত্মকথা
  • Mp3 কবিতা
  • জীৱনৰ বাটে-ঘাটে
  • সংক্ষিপ্ত
  • সহায়
  • Positive Voice
  • বৈদ্যুতিন পুথিভঁৰাল
  • সাময়িক প্ৰসংগ
  • সুবচন

বিশেষ লেখা

যদু নামৰ কবিজন: লক্ষ্য প্ৰহৰ বৰদলৈ

সৰু হৈ থাকোঁতে সাহিত্যিক বুলিলে মই যতীন্দ্ৰনাথ দুৱৰাদেৱক বাদে আন কাকো চিনি পোৱা নাছিলোঁ। লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱাদেৱকো অৱশ্যে কিছু পৰিমাণে ভাল...

Facebook Page

Jibon Enedorei

আমাৰ সৈতে যোগাযোগ কৰিবলৈ

  • লেখা প্ৰেৰণ কৰিবলৈ
  • আমাৰ বিষয়ে
Protected by Copyscape

প্ৰয়োজনীয় যোগসূত্ৰ

  • Unable to read Assamese Unicode characters in your browser?
  • বাতৰিকাকতৰ ৱেবছাইটসমূহৰ ঠিকনা

Pageviews

ADVERTISEMENT

For Marketing Graphic Designs (Digital Graphics) like Social Media Ads, Banners, Infographics, Magazine & News Paper Ads, Newsletters, Album Arts, Concept Art, Illustrations etc.
Contact Us at :

PIXEL WEB & GRAPHIC SOLUTION
Tezpur, Assam
Email: contact.studiopixel@gmail.com

Copyright © জীৱন এনেদৰেই | Jibon Enedorei - An Inspirational Journey | Assamese Blog