ৰঙা জিয়াঁ: মহিম বৰা

হঠাৎ খলকে বুকু তীব্ৰ বেদনাত—
অৱশিষ্ট আৰু এটি ৰ’ল জানো তাত
তাহানিৰ জীয়নীয়া মাছ?

জ্বলিছিল সেই স্বপ্ন জানো
ফৰ্মুঠি হাকুটিয়ে ঢুকিকে নোপোৱা
সেন্দূৰীয়া আমৰ থোপাত।

কেন্দুৰ ডালত বহি জেঠৰ দুপৰে
সুহুৰিত সুৰ তোলে ঝিয়াঁও ঝিয়াঁও,
ফেৰেঙণিটোত বহি বুঢ়া-ডাঙৰীয়া
লগে লগে তাল ধৰে মহা আয়মেৰে।

উজ্জ্বলিল সেই স্বপ্ন জানো
কলঙৰ নিজান ঘাটত,
জিয়াঁৰ পাখিয়ে তোলা
বৰশী-পুঙাৰ কঁপনিত?

সিপাৰৰ দোৰোণৰ নিৰ্মল শুভ্ৰতা
চৰহা-পোকৰ দৰে সোমাল চকুত,
নাকত চাবুক দিলে দূৰৰ বতাহে—
ক’ৰবাত কইনা নোওৱা।

হঠাৎ খলকে বুকু গভীৰ ব্যথাত
অৱশিষ্ট আৰু এটি ৰ’ল জানো তাত
তাহানিৰ জীয়নীয়া মাছ?

দূৰণিৰ দিগন্তত জানোবা নামিছে সন্ধ্যা
চুচুক চামাক,
আজিও আমনি কৰে ৰঙা জিয়াঁটোৱে মোৰ
মনৰ পুঙাত,
উৰিবনে সিও বাৰু ধোঁৱাৰ লগতে
সেই সন্ধিয়াত?