জীৱনত সুখ আৰু সফলতা লাভৰ সংকেত: যতীন্দ্ৰ কুমাৰ পাৰৈ

এটা সুখী আৰু সফল জীৱনৰ কামনা পৃথিৱীত সকলো মানুহেই কৰে। তাৰে কিছুমান সুখী আৰু সফল হয়, আন কিছুমানে আকৌ সুখ আৰু সফলতা বিচাৰি হাহাকাৰ কৰিবলগীয়া হয়। অৱশ্যে সুখ-দুখ, সফলতা-বিফলতাৰ ধাৰণাটো আপেক্ষিক। কোনোবাই অলপ পায়ো সুখী হ’ব পাৰে, কোনোবাই আকৌ এগালমান পালেও সন্তুষ্টি লাভ কৰিব নোৱাৰে। সেইদৰে শিক্ষা, ব্যৱসায়, ৰাজনীতি, ক্ৰীড়া, সাহিত্য আদি ক্ষেত্ৰত কেনেকুৱা পৰ্যায়ত উপনীত হ’লে এজন মানুহে নিজকে সফল বুলি ভাবিব পাৰে, তাৰো কোনো মাপকাঠী নাই। তথাপি মানুহে সুখ আৰু সফলতা বিচাৰে— লাগিলে সেয়া কাৰোবাৰ তুলনাত কম অথবা বেছি যিয়েই নহওক কিয়, জীৱনত সুখী হ’বলৈ কিম্বা সফলতা লভিবলৈ আমি আপাতদৃষ্টিত সাধাৰণ যেন লগা অথচ ব্যৱহাৰিক দৃষ্টিৰে অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ কিছুমান কথালৈ চকু দিয়াটো প্ৰয়োজনীয়। এই সৰু অথচ যুক্তিপূৰ্ণ কথাবোৰেই আমাৰ বাবে খুলি দিব পাৰে অনাবিল সুখ আৰু ঈৰ্ষণীয় সফলতাৰ দুৱাৰ।

প্ৰতিজন সফল ব্যক্তিৰ সফলতাৰ আঁৰত থাকে কিছুমান সপোন আৰু সেইবোৰ বাস্তৱায়িত কৰাৰ কিছুমান কৌশল। এজন সফল ব্যক্তিৰূপে নিজক প্ৰতিষ্ঠা কৰিবলৈ আমি হয় পৰিস্থিতিসাপেক্ষে আমাৰ সপোনবোৰ সালসলনি কৰি থাকিব লাগিব, নহয় কৌশলবোৰ প্ৰয়োজনসাপেক্ষে সালসলনি কৰি থাকিব লাগিব। লগতে সফলতাখিনি বৰ্তাই ৰাখিবলৈ আমি দুয়োটাকে নিৰ্দ্দিষ্ট সময়ৰ মূৰে মূৰে কিছু উচ্চ স্তৰলৈ নিয়াৰ প্ৰচেষ্টা অব্যাহত ৰাখিব লাগিব।

প্ৰতিষ্ঠা বিকাশৰ আটাইতকৈ উৎকৃষ্ট পন্থা হ’ল প্ৰতিযোগিতা। অৱশ্যে আমি যদি আনৰ সৈতে ধাৰাবাহিকভাৱে প্ৰতিযোগিতা চলাই যাওঁ, আমাৰ প্ৰতিভাৰ বিকাশ ঘটিব ঠিকেই কিন্তু সেই বিকাশে আমাক সফলতাৰ শেষ বিন্দুত উপনীত কৰাব নোৱাৰে। কিন্তু আমি যদি নিজকে নিজৰ প্ৰতিদ্বন্দ্বী বুলি ধৰি লৈ প্ৰতিযোগিতাত নামো, তেতিয়া আমাৰ প্ৰতিভা অধিক বিকশিত হ’ব আৰু আমি বিচৰা ধৰণে সফলকাম হ’বলৈ সক্ষম হ’ম।

এটা সুখী জীৱনৰ অধিকাৰী হ’বলৈ দুটা কথা সদায় মানি চলিবলৈ যত্ন কৰিব লাগিব। প্ৰথমটো হ’ল মনৰ আৱেগ-অনুভূতি প্ৰকাশ কৰিবলৈ কেতিয়াও চকুলোৰ আশ্ৰয় নোলোৱা আৰু দ্বিতীয়টো হ’ল ক্ৰোধৰ বহিঃপ্ৰকাশ ঘটাবলৈ কেতিয়াও বাক্‌প্ৰয়োগ নকৰা। এক নিৰ্লিপ্ত ভূমিকা গ্ৰহণ কৰিলে দেখা যাব সকলো দুখ প্ৰশমিত হৈছে।

সফলতাৰ বাবে আটাইতকৈ প্ৰয়োজনীয় কথাটো হ’ল উৎকৃষ্টতা বা Excellence। জয়ী হোৱাৰ বাবে প্ৰবল হেঁপাহ, সফলতা লাভৰ বাবে উদগ্ৰ কামনা, নিজৰ মাজত লুকাই থকা সম্ভাৱনাখিনিৰ পূৰ্ণ বিকাশ ঘটাবৰ বাবে থকা আগ্ৰাসী মনোভাবেহে আমাৰ ব্যক্তিগত উৎকৃষ্টতাখিনি বন্দী হৈ থকা কোঠাটোৰ ৰুদ্ধ দুৱাৰখন মুকলি কৰি আমাক সফলতাৰ দিশে আগুৱাই যোৱাত সহায় কৰিব পাৰে।

আধুনিক যুগৰ নৰ-নাৰীৰ বহুতো দুৰ্বলতাৰ মাজৰে এটা বিশেষ দুৰ্বলতা হ’ল প্ৰয়োজনীয়তা (Need) আৰু লালসা (Greed)ৰ মাজৰ পাৰ্থক্য নিৰ্ণয় কৰিব নোৱৰাটো। যি মুহূৰ্তত আমি এই পাৰ্থক্য বিচাৰি পাম, সেই মুহূৰ্তৰপৰাই আমি সুখৰ সন্ধান পাবলৈ সক্ষম হ’ম। সফলতা লাভৰ বাবে প্ৰয়োজনীয় আন দুটা গুৰুত্বপূৰ্ণ কথা হ’ল বিচক্ষণতা বা পৰিপক্কতা (Perfection) আৰু আত্মপ্ৰত্যয় (Self-confidence)। বিচক্ষণতাৰ অৰ্থ হ’ল কোনো এটা কাম সুচাৰুৰূপে সম্পন্ন কৰাৰ ক্ষমতা আৰু আত্মবিশ্বাস মানে হ’ল প্ৰতিকূল পৰিস্থিতিক কেনেকৈ চম্ভালিব পাৰি সেয়া জনাটো।

কৰ্পদকশূন্য অৱস্থাতো নিজকে কেনেকৈ চম্ভালিব পাৰি আৰু সুখ-সুবিধাৰে পৰিপূৰ্ণ জীৱনৰ গৰাকী হৈও কেনে আচৰণ কৰিব লাগে, এই দুটা কথাৰ ওপৰতে নিৰ্ভৰ কৰে জীৱনৰ সুখ আৰু সফলতা। এই প্ৰসংগতে এষাৰ কথা উদ্ধৃত কৰোঁ— ‘‘If success makes you arrogant, you have not really succeeded. If failure makes you determined, you have not really failed.’’ নিঃস্ব অথবা স্বচ্ছল— এই দুই পৰিস্থিতিত মানসিক স্থিতি কেনে হ’ব, তাৰ ওপৰতে নিৰ্ভৰ কৰিব সুখী আৰু সফল জীৱনৰ বুনিয়াদ। অভাৱত বিতত আৰু স্বচ্ছলতাত অহংকাৰী হ’লেই জীৱনৰ পৰা হেৰাই যাব পাৰে সকলো সুখ-শান্তি, ভাগি পৰিব পাৰে সফলতাৰ গগনচুম্বী সৌধ।